Curral Das Freiras

Curral Das Freiras to otoczona ze wszystkich stron miejscowość schowana w maderskich górach. Jej nazwę tłumaczy się jako Dolinę Zakonnic. To piękne miejsce, dziś łatwo dostępne dzięki tunelowi drogowemu, kiedyś stanowiło schronienie dla Maderczyków podczas ataków piratów. Podobnie jak przed laty miejscowość ta żyje głównie z rolnictwa. Na stromych zboczach uprawia się wiśnie i winogrona, z których powstaje słynna na całym świecie Madeira.

Zwiedzanie można rozpocząć z Miradouro da Boca dos Namorados. To punkt widokowy, z którego rozpościera się widok na całą miejscowość. To stąd pochodzą zdjęcia ze wszystkich przewodników, i naprawdę warto tutaj dotrzeć. Na ten punkt widokowy warto wybrać się około południa, gdyż wcześniej jak widać na zdjęciach część miejscowości skrywa się w cieniu otaczających ją gór.

Stąd można pieszo szlakiem, lub samochodem,wspomnianym już tunelem, dostać się na dół. Warto wtedy zatrzymać się na chwilę w jednej z kawiarnio-cukierni, gdzie miejscowi przy kawie i słodkościach rozpoczynają dzień, spróbować miejscowych wypieków. Do najbardziej znanych należą ciastka z miodem które są lokalną specjalnością. 

 

Porto Santo

Porto Santo to wyspa należąca do archipelagu Madery. Od Madery właściwej różni się bardzo. To już nie wyspa wiecznej wiosny pełna zieleni i wody, ale sucha i szaro-żółto-pomarańczowa wyspa. Od południowej strony znajduje się słynna 7 kilometrowa piaszczysta plaża, będąca główną atrakcją turystyczną. Od północy zamykają wyspę strome klify.

Będąc na Maderze warto wybrać się na nią na jednodniową wycieczkę. Można to zrobić na dwa sposoby. Samolotem albo promem. Jako, że opcja lotnicza jest dużo droższa wybraliśmy prom. Za bilet w dwie strony z transferem na Porto Santo zapłaciliśmy niecałe €60. To nie mało, ale warto dla samej wycieczki promem, z którego można podziwiać Maderę i Porto Santo. Widoki są niesamowite. Przewoźnikiem na tej trasie jest Porto Santo Line. 

Prom odpływa z nabrzeża w porcie w centrum Funchal. Idąc do portu ze starej części Funchal warto zatrzymać się przy znanym na całym świecie pomniku Christiana Ronaldo który pochodzi właśnie z Madery.

Z wypływającego promu można podziwiać budzące się do życia Funchal.

Dalej mijamy przylądek z pomnikiem Chrystusa (Christo Rei do Garajau).

Jeszcze kilka minut i można podziwiać słynne lotnisko, a tuż za nim zatokę i miasteczko Machico.

 

Potem mijamy przylądek São Lourenço, i zza niego rozpościera się widok na całą Maderę.

Po półtorej godziny przybywamy do portu na Porto Santo. Oprócz słynnej plaży odwiedzamy dom w którym mieszkał Krzysztof Kolumb oraz katedrę w Vila Baleria.

Ponieważ nie jestem królem plażowania wybraliśmy się na krótką objazdówkę po wyspie. Niektóre z jej szczytów bardzo widocznie przypominają o wulkanicznym pochodzeniu wyspy. Drogi na Porto Santo są w stanie gorszym niż w Czarnogórze :)

Widoki na plażę, port i najwyższy szczyt Porto Santo.

Jak widać po poprzednich zdjęciach pogoda nie rozpieszczała. Padał nawet przez chwilę deszcz. Jednak Porto Santo pożegnało nas pełnym słońcem i uroczym zachodem słońca podziwianym z pokładu Lobo Marinho.

Pico Ruivo - czyli wyżej już się nie da

Pico Ruivo to najwyższy szczyt Madery. Mierzy 1862 m.n.p.m. i co ciekawe uznaje się że jest to również jego wysokość względna. Na szczyt ten można dojść z trzech stron:

- od parkingu Achada do Teixeira;

- od przełęczy Ecumenada;

- od szczytu Pico do Aireiro.

Pierwszy szlak jest podobno najłatwiejszy. My wybraliśmy ten trzeci. Samochód zostawiliśmy na parkingu pod szczytem.

Czas przejścia w jedną stronę to około 3 godzin. Warto zaopatrzyć się w jedzenie i sporo picia. Co prawda pod samym Pico Ruivo jest schronisko w którym można coś zakupić, jednak oferta jest bardzo uboga. Jest za to kran z którego za darmo można uzupełnić zapas wody. 

Są i po drodze trzy tunele.

Ze szczytu rozpozcieraja się niesamowite widoki. Pod warunkiem, że nie zasłaniają ich chmury :/

Widok ze szczytu na schronisko. Tam w oddali widać już ocean.

Szlak jest nieźle oznaczony. Trudno się zgubić, a na rozstajach dróg są drogowskazy.

Ścieżka wyglądała tak. Prowadzona zboczem.

Indyk? :)

 
Chmury cały czas nachodziły i schodziły ze szlaku.

Podczas powrotu chmury towarzyszył nam przez większość drogi. Panowała cisza i przez 3 godziny spotkaliśmy tylko 2 grupki turystów którzy wyprzedzili nas :)

Fauna dała się sfotografować :)

Czasem trzeba było iść po schodach.

Niebezpieczne miejsca są zazwyczaj zabezpieczone.

Miejscami było mroczno.

Cała wycieczka zajęła nieco ponad 6 godzin. Moje spalone plecy podpowiadają - stanowczo zabrać coś od słońca!

Pozdrawiam Was jesiennie.