Ochryda Охрид Ohër

Do Ochrydy dotarłem komunikacją łączoną. Do Kiczewa (Кичево) pociągiem ze Skopje, a dalej mieliśmy jechać autobusem, po około dwóch godzinach oczekiwania, by dotrzeć do Ochrydy na godzinę 20. 

W drodze do Kiczewa mijaliśmy sporo miejsc w których widać było ślady działań wojennych

Niestety, po 3 godzinach czekania, autobusu dalej nie było. Na szczęście kilka osób czekało razem z nami. Po kolejnej godzinie okazało się, że na drodze do Kiczewa był wypadek i autobus może przyjedzie, może nie. Ludność miejscowa zaczęła dzwonić, po znajomych i rodziny. My nie mieliśmy zadzwonić do kogo.

Ostatecznie wspólnie z trzema miłymi studentkami, złapaliśmy taksówkę i o północy byliśmy w Ochrydzie.

To piękne miasto - szczególnie jego zabytkowa część leżąca nad jeziorem. Pełno w nim stromych schodów-uliczek. Czerwień dachów, z pięknym odcieniem zieleni drzew i krzewów wywołuje uczucie zadowolenia i niemal estetycznej ekstazy. Siedząc przy w jednej z licznych kawiarni można zobaczyć wiele bezdomnych psów i kotów. Wszystkie są jednak przyjazne i łaszą się - nie tylko po jedzenie, ale i po głaskanie. 

Ochrydzki amfiteatr

Wieczory spędzałem nad brzegiem jeziora.

Ochryda słynie m.in. z starych cerkwi. Najbardziej znane to cerkwie św. Pantelejmona oraz św. jana Teologa.

Pierwsza z nich pochodzi z 1164 roku. Słynie m.in. z bizantyjskich fresków odkrytych dopiero w latach 60-tych.

Powstanie drugiej datuje się na XIV wiek. Jest symbolem Macedonii, można ją zobaczyć na wielu pocztówkach. Zawdzięcza to malowniczemu położeniu na klifie nad jeziorem.

 

W ogródkach mieszkańców można dojrzeć, wiele ciekawych rzeczy. Np jak rośnie kiwi.

Kanion Matka (Кањон Матка)

Będąc w Skopje, dłużej niż jeden dzień, warto poświęcić nieco czasu na wyprawę do nieodległego Kanionu Matka. Pokonanie 15km drogi, autobusem linii 12 odjeżdżającym spod zamku w centrum Skopje, przeniesie nas z gorącego centrum miasta, w nieco chłodniejsze miejsce, pełne przyrody i przygody.

Dziś poczciwe Zemuny zastąpiły w większości piętrowe Youtongi z Chin

 

Końcowy odcinek od pętli autobusowej należy pokonać pieszo. Droga jest nieco nużąca, ale warto tego dokonać. Po drodze - być może jeszcze uda Wam się odnaleźć schowany w jednym z ogródków polski akcent.

Niedługo za nim, mija się tor do kajakarstwa górskiego, skąd już widać tamę.

Dalej wzdłuż prawego brzegu zalewu biegnie szlak, nieoznaczony - ale nie sposób się zgubić. Jego początkowa część jest dobrze zabezpieczone. Są barierki, które później zamieniają się w liny do asekuracji, natomiast końcowy jego odcinek pozbawiony jest już całkiem zabezpieczeń. Trzeba iść dość ostrożnie by nie zjechać w dół do zalewu co nam się prawie zdażyło. 

Wycieczka do końca zalewu - miejsca gdzie wyraźnie zmienia się on w strumień, zajmuje kilka godzin. Warto wziąć ze sobą sporo wody, gdyż mimo chłodu od wody, słońce pali niemiłosiernie.

Widok z tamy

Pomocne linki

Tutaj nie było się już czego łapać :)

Wejście do jaskini znajdującej się na przeciwległym brzegu, można tam dopłynąć łódką, spod restaruacji przy zaporze.